ﺑﻠﻮﭼﺴﺘﺎﻥ ﺷﺮﻗﯽ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﻏﺎﺯ ﺍﻟﺤﺎﻕ ﺑﻪ ﭘﺎﮐﺴﺘﺎﻥ، ﺷﺎﻫﺪ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻋﻠﯿﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﺳﻼﻡ ﺁﺑﺎﺩ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻃﻊ ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ﺍﯾﻦ ﺍﻋﺘﺮﺍﺿﺎﺕ ﺳﺮﮐﻮﺏ ﺷﺪﻩ، ﺍﻣﺎ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺁﺗﺶ ﺯﯾﺮ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﺑﺎ ﻭﺯﺵ ﻧﺴﯿﻤﯽ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺷﻌﻠﻪ ﻭﺭ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ . ﻣﻮﺝ ﻓﻌﻠﯽ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﺕ، ﺍﻭﺍﺧﺮ ﺳﺎﻝ 2004 ﻭ ﺯﻣﺎﻧﯿﮑﻪ ﮊﻧﺮﺍﻝ ﭘﺮﻭﯾﺰ ﻣﺸﺮﻑ، ﺣﺎﮐﻢ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﭘﺎﮐﺴﺘﺎﻥ ﺑﺎ ﻓﺮﻭﺵ ﺷﻬﺮ ﺍﺳﺘﺮﺍﺗﮋﯾﮏ ﮔﻮﺍﺩﺭ ﺑﻪ ﺭﮊﯾﻢ ﮐﻤﻮﻧﯿﺴﺘﯽ ﭼﯿﻦ، ﮐﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺍﻭﯾﻐﻮﺭ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪ . ﻫﻤﺰﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﺳﻔﺮ ﺭﺋﯿﺲ ﺟﻤﻬﻮﺭ ﭼﯿﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻓﺘﺘﺎﺡ ﭘﺮﻭﮊﻩﻫﺎﯾﯽ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﮔﻮﺍﺩﺭ، ﺣﻤﻼﺗﯽ ﻋﻠﯿﻪ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﭼﯿﻨﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﮐﻪ ﺍﺳﻼﻡ ﺁﺑﺎﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺳﺎﺧﺖ . ﺑﺎ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﮐﺒﺮ ﺧﺎﻥ ﺑﮕﺘﯽ ﺍﻧﺘﻔﺎﺿﻪ ﺑﻠﻮﭼﺴﺘﺎﻥ ﺟﻬﺖ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﯼ ﯾﺎﻓﺖ . ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ، ﻣﻘﺎﻭﻣﺖﻫﺎ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺷﻤﺎﻟﯽ ﺑﻮﺩ، ﺑﺎ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﺕ ﺣﻖﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﺑﻠﻮﭺ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻔﺎﺿﻪﺍﯼ ﻋﻈﯿﻢ ﮔﺸﺖ ﻭ ﮐﻞ ﺑﻠﻮﭼﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﮔﺮﻓﺖ . ﺧﯿﻠﯽ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﺪﻩ ﮐﻪ ﺗﺎ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﻨﺘﻘﺪ ﻋﻤﻠﮑﺮﺩ ﺍﮐﺒﺮ ﺑﮑﺘﯽ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺍﺯ ﺷﻬﺎﺩﺗﺶ ﻣﺘﺎﺛﺮ ﺷﺪﯾﻢ . ﻭ ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ ﺗﻬﺪﯾﺪﺍﺕ ﺍﻣﻨﯿﺘﯽ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺩﻟﻮﺍﭘﺲ ﯾﺎ ﻫﻤﺎﻥ " ﺍﺳﻼﻣﯽ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﻃﻠﺒﺎ " ﮐﻪ ﺷﺎﺧﻪ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﯾﯽ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﭘﺎﮐﺴﺘﺎﻥ ﺑﻮﺩ، ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺮﺣﻮﻡ ﺑﮕﺘﯽ ﻧﻤﺎﺯ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﻏﺎﺋﺒﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﮐﺮﺩﯾﻢ . ﻭﻗﺘﯽ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖﻫﺎ ﺍﻭﺝ ﮔﺮﻓﺖ، ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪﻥ ﻓﻌﺎﻻﻥ ﺑﻠﻮﭺ ﻧﯿﺰ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪ . ﺍﯾﻦ ﮐﻨﺸﮕﺮﺍﻥ ﺍﻏﻠﺐ ﺍﺯ ﺳﻪ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﮐﺮﺍﭼﯽ، ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺑﻠﻮﭼﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﺩﺍﻧﺸﮑﺪﻩ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﺑﻮﻻﻥ ﮐﻮﯾﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺳﯿﺎﺳﺖﻫﺎﯼ ﺍﺳﻼﻡ ﺁﺑﺎﺩ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻓﻌﺎﻝ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻭ ﻓﻌﺎﻟﯿﺘﻬﺎﯼ ﻣﺪﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﺕ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﺳﻮﻕ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺭﺍﻫﯽ ﮐﻮﻫﻬﺎﯼ ﺑﻠﻮﭼﺴﺘﺎﻥ ﮐﺮﺩ . ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﯾﻦ ﮐﻨﺸﮕﺮﺍﻥ ﯾﺎ ﺩﺭ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﮔﺎﻩﻫﺎﯼ ﺍﺭﺗﺶ ﭘﺎﮐﺴﺘﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﯾﺎ ﺩﺭ ﮐﻮﻫﻬﺎﯼ ﺑﻠﻮﭼﺴﺘﺎﻥ ﻋﻠﯿﻪ ﺍﯾﻦ ﺍﺭﺗﺶ ﻣﯽ ﺟﻨﮕﯿﺪﻧﺪ . ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻋﺪﻩﯼ ﺍﻧﺪﮐﯽ ﻧﯿﺰ ﮐﻨﺞ ﻋﺰﻟﺖ ﺑﺮ ﮔﺰﯾﺪﻧﺪ . ﺑﺎ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪﻥ ﻓﻌﺎﻻﻥ ﺑﻠﻮﭺ ﻃﺒﯿﻌﺘﺎ ﻧﺴﻠﯽ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻥ ﻓﻌﺎﻝ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﯾﺎ ﺷﻮﻫﺮ ﯾﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻭ ﯾﺎ ﭘﺪﺭ ﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺩﺭ ﻫﺮ ﺗﻈﺎﻫﺮﺍﺕ ﻭ ﺟﻠﺴﻪﺍﯼ ﮐﻪ ﺟﻠﻮﯼ ﮐﺎﻧﻮﻥ ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺕ ﮐﺮﺍﭼﯽ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻣﯽﺷﺪ ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻥ ﺑﻠﻮﭺ ﺑﺎ ﻣﺸﺘﻬﺎﯼ ﮔﺮﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺎ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻋﮑﺴﻬﺎﯼ ﻋﺰﯾﺰﺍﻥ ﮐﺸﺘﻪ ﯾﺎ ﻣﻔﻘﻮﺩ ﺷﺪﻩﺷﺎﻥ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺩﺍﺩﺧﻮﺍﻫﯽ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﻧﺪ . ﻃﺒﯿﻌﯿﺘﺎ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺳﻨﺘﯽ ﺑﻮﺩﻥ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻠﻮﭼﺴﺘﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﺷﺎﻥ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﺪﻧﺪ . ﺍﻣﺎ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻭ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺭﺳﺎﻧﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺷﻨﺎﺧﺖ . ﮐﺮﯾﻤﻪ ﺑﻠﻮﭺ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻥ ﺑﻠﻮﭺ ﺑﻮﺩ، ﮐﻪ ﻋﻤﻮﯼ ﻭ ﺩﺍﯾﯽﺍﺵ ﺩﮐﺘﺮ ﺧﺎﻟﺪ ﻭ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻧﻮﺭﻣﺤﻤﺪ ﺗﻮﺳﻂ ﺍﺭﺗﺶ ﭘﺎﮐﺴﺘﺎﻥ ﺭﺑﻮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ‏( ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺍﺟﺴﺎﺩ ﻣﺜﻠﻪ ﺷﺪﻩ ﺷﺎﻥ ﭘﯿﺪﺍ ﺷﺪ ‏) . ﻻﺯﻡ ﺑﻪ ﺫﮐﺮ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺮﯾﻤﻪ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﯼ ﻋﻠﻮﻡ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢﻗﻄﺎﺭﺍﻧﺶ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪﻫﺎﯼ ﺻﺮﯾﺢ ﻭ ﺷﺠﺎﻋﺎﻧﻪﺍﺵ ﺧﯿﻠﯽ ﺯﻭﺩ ﺩﺭ ﻗﺎﻣﺖ ﯾﮏ ﻟﯿﺪﺭ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺸﺖ . ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻧﮑﻪ ﺩﮐﺘﺮ ﺍﻣﺪﺍﺩ ﺑﻠﻮﭺ ﺭﺋﯿﺲ ﺑﯽ ﺍﺱ ﺍﻭ ‏( BSO Azad ‏) ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺩﮐﺘﺮ ﺍﻟﻠﻪ ﻧﻈﺮ ﺭﯾﯿﺲ ﻓﻌﻠﯽ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺑﺨﺶ ﺑﻠﻮﭺ ‏( BLA ‏) ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﻣﻨﺰﻟﺸﺎﻥ ﺭﺑﻮﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ، ﺭﻫﺒﺮﯼ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺑﺸﯿﺮ ﺯﯾﺐ ﺭﺳﯿﺪ . ﺑﺸﯿﺮ ﺯﯾﺐ ﺍﻣﺎ ﺭﺍﻩ ﺣﻞ ﺑﻠﻮﭼﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﭼﺮﯾﮑﯽ ﻋﻠﯿﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﺳﻼﻡ ﺁﺑﺎﺩ ﻣﯽﺩﯾﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﺪﺍﯾﺖ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺟﻨﺒﺶ ﮐﻨﺎﺭﻩﮔﯿﺮﯼ ﮐﺮﺩ . ﺑﺎ ﮐﻨﺎﺭ ﺭﻓﺘﻦ ﺁﻗﺎﯼ ﺯﯾﺐ، ﺯﺍﻫﺪ ﺑﻠﻮﭺ ﺑﻪ ﺭﻫﺒﺮﯼ ﺟﻨﺒﺶ ﺑﺮﮔﺰﯾﺪﻩ ﺷﺪ . ﺯﺍﻫﺪ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩﺍﯼ ﻧﺒﻮﺩ، ﺍﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﮔﻤﺎﻥ ﻧﻤﯿﮑﺮﺩ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺭﻭﺯﯼ ﺑﺪﻋﺘﯽ ﺟﺪﯾﺪ ﻭ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﺩﺭ ﺟﻨﺒﺶ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﯾﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺬﺍﺷﺖ . ﺯﺍﻫﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻇﺮﻓﯿﺖ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﻠﻮﭺ ﺩﺭ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥﺩﻫﯽ ﺍﻋﺘﺮﺍﺿﺎﺕ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﺎﻧﻮ ﮐﺮﯾﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻌﺎﻭﻧﺖ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺑﺮﮔﺰﯾﺪ . ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﺭﺍﻫﭙﯿﻤﺎﯾﯽ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﺷﺒﻪ ﻗﺎﺭﻩ ﻫﻨﺪ ﺑﻪ ﺭﻫﺒﺮﯼ ﻣﺎﻣﺎ ﻗﺪﯾﺮ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﮐﻪ ﺭﮐﻮﺭﺩ ﺭﺍﻫﭙﯿﻤﺎﯾﯽ ﮔﺎﻧﺪﯼ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺖ . ﺑﺎﻧﻮ ﮐﺮﯾﻤﻪ ﺑﻠﻮﭺ ﻧﻘﺶ ﭼﺸﻤﮕﯿﺮﯼ ﺩﺭ ﺳﺎﺯﻣﺎﻧﺪﻫﯽ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﻫﭙﯿﻤﺎﯾﯽ ۲۰۰۰ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﯼ ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ ﺩﺍﺷﺖ . ﺯﺍﻫﺪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 2014 ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺟﻠﺴﻪ ﺳﺎﺯﻣﺎﻧﯽ ﺗﻮﺳﻂ ﭘﻠﯿﺲ ﭘﺎﮐﺴﺘﺎﻥ ﺩﺭ ﮐﻮﯾﺘﻪ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪ . ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺍﯾﻦ ﺁﺩﻡﺭﺑﺎﯾﯽ ﻭ ﻓﻘﺪﺍﻥ ﺭﻫﺒﺮﯼ، ﺑﺎﻧﻮ ﮐﺮﯾﻤﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺭﻫﺒﺮ ﺟﺪﯾﺪ ﺑﺮﮔﺰﯾﺪﻩ ﺷﺪ . ﺑﺎﻧﻮ ﮐﺮﯾﻤﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﭼﻨﺪ ﻓﻌﺎﻝ ﺩﯾﮕﺮ ﺷﺎﻫﺪﺍﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﯾﻦ ﺁﺩﻡ ﺭﺑﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻤﭙﯿﻨﯽ ﻋﻈﯿﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺯﺍﻫﺪ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ . ﺍﻣﺎ ﮐﻢ ﮐﻢ ﻋﺮﺻﻪ ﺑﺮ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺗﻨﮓ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺑﻪ ﮐﺎﻧﺎﺩﺍ ﻣﻬﺎﺟﺮﺕ ﻭ ﺗﻘﺎﺿﺎﯼ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﯽ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﻧﻤﻮﺩ . ﺗﻘﺎﺿﺎﯼ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﯽ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻧﻔﻮﺫ ﻻﺑﯽ ﺩﻭﻟﺖ ﭘﺎﮐﺴﺘﺎﻥ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺣﺪ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﻃﻮﻝ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺗﺎﺧﯿﺮ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ . ﺑﺎ ﻭﺭﻭﺩ ﺍﻭ ﺑﻪ ﮐﺎﻧﺎﺩﺍ ﻓﻌﺎﻟﯿﺘﻬﺎﯼ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻠﻮﭺ ﺩﺭ ﺁﻥ ﮐﺸﻮﺭ ﺟﺎﻥ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﯼ ﮔﺮﻓﺖ . ﺍﻭ ﮐﻤﭙﯿﻦﻫﺎﯼ ﻣﺘﻌﺪﺩﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﺳﺮ ﻧﻮﺷﺖ ﻣﻔﻘﻮﺩﯾﻦ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺑﻠﻮﭺ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ . ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﮔﺬﺍﺭﺗﺮﯾﻦ ﻭ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎ ﺍﺯ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺗﻮﯾﺖ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﻧﻮ ﮐﺮﯾﻤﻪ ﺑﺎ ﻋﻨﻮﺍﻥ : " You took them alive, we want them alive ” ‏( ﺷﻤﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﺮﺩﯾﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ‏) ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺗﺎﺛﯿﺮﮔﺬﺍﺭ ﺑﻮﺩ . ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺍﺳﻼﻡ ﺁﺑﺎﺩ ﻗﺒﻼ ﺑﺎﻧﻮ ﮐﺮﯾﻤﻪ ﺭﺍ ﻃﯽ ﭘﯿﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﻋﻨﻮﺍﻥ " ﻫﺪﯾﻪ ﮐﺮﯾﺴﻤﺲ " ﺗﻬﺪﯾﺪ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﭘﯿﺪﺍ ﺷﺪﻥ ﺟﺴﻢ ﺑﯽﺟﺎﻧﺶ ﺩﺭ ۲۰ ﺩﺳﺎﻣﺒﺮ ﺩﺭ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥﻫﺎﯼ ﺗﻮﺭﺍﻧﺘﻮ ﺍﯾﻦ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻋﻤﻠﯽ ﺷﺪ . ﮔﺮ ﭼﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﺎﻧﻮ ﮐﺮﯾﻤﻪ ﯾﮏ ﺿﺎﯾﻌﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻠﻮﭺ ﻭ ﺑﺎﻻﺧﺺ ﮐﻨﺸﮕﺮﺍﻥ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺑﻠﻮﭼﺴﺘﺎﻥ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﻣﺸﺎﻫﺪﺍﺕ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺳﺎﻟﻪ ﺍﺯ ﻭﻗﺎﯾﻊ ﺑﻠﻮﭼﺴﺘﺎﻥ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﺕ ﻭ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﻫﺎﯼ ﺣﻖﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﻓﺮﺩ ﻣﺤﻮﺭ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺣﺬﻑ ﺷﺨﺼﯿﺖﻫﺎ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻓﺖ . ﺑﺪﻭﻥ ﺷﮏ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﺎﻧﻮ ﮐﺮﯾﻤﻪ ﺗﻮﻟﺪ ﮐﺮﯾﻤﻪﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ .
ﺩﮐﺘﺮ ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻘﺴﻂ ﺑﻨﯽﮐﻤﺎﻝ - ﺁﻧﮑﺎﺭﺍ
فرھنگستان زبان بلوچی ھیچ مسئولیتی در قبال این متن ندارد و این بازتاب یک مطلب است